25 juli 2023, gingen we kijken en vonden deze plek, haalbaar binnen ons budget, op fietsafstand naar het strand, restaurants, op de rand van Ferragudo. Ferragudo waar we graag in wilde wonen was simpelweg niet haalbaar in ons budget. We hadden niet een miljoen op de plank liggen en dat zijn toch de bedragen waar je al gauw aan moet denken. Nu zal het iets zijn, waarbij we vanaf het dakterras in onze jacuzzi uitzicht op de rivier en Portimao hebben. Bouwen in Portugal is gewoon een drama. Er bestaand geen fantastische verhalen, we kunnen inmiddels boeken vol schrijven met ervaringen en misschien als we de tijd hebben, doen we dat nog.
Als je meer dan 27 jaar in de Algarve komt is het niet ongewoon om naar dezelfde restaurants te gaan. Daar waar je je thuis voelt, daar waar je weet wat voor kwaliteit wordt geserveerd, daar waar je waar voor je geld krijgt. Maar wij weten er is meer. Ik gebruik op reis altijd Tripadvisor om een idee van goede restaurants te krijgen, lees reviews en kijk naar de foto’s.
Zo kwam ik in Lagoa uit. Er wonen genoeg mensen in die gemeente en het moet toch zo zijn dat daar ook goede restaurants zijn.
Zo hebben we dus dit pareltje gevonden. De ambiance is misschien sober, kaal, wit, schoon, niet direct uitnodigend, maar als je langsloopt zul je er mensen zien zitten. Niet direct toeristen, maar ook niet direct Portugezen. Een mix.
De prijzen zijn net boven het gemiddelde. Met een fles wijn en drie gangen €120 is een goede maatstaf.
Het eten echt voortreffelijk. Allemaal lokale producten, veel wijnen direct uit de regio. Zo hadden wij een heerlijke wijn uit Alcantarilha. De foto’s zouden tot de verbeelding moeten spreken. Wij gaan hier vaker naartoe.
Iets moois gevonden, iets om niet te laten verdwijnen, maar om te koesteren. Onze vader vond het altijd leuk om voor het kerstdiner een verhaal, gedicht, boodschap te vertellen. In een bureaula vond ik een mooi gedicht. Zelfs nu nog van toepassing.
Ik wil ieder jaar een jaaroverzicht maken, omdat als je naar 2023 kijkt is er heel veel gebeurd. Terugkijken op een jaar is niet makkelijk. Makkelijk is altijd herhalen wat je laatst hebt beleefd. Maar terug naar januari 2023 gaan is niet makkelijk.
In januari begonnen wij, Jasperina en ik, maar ook Amber het jaar in New York op het water. Vergeten zullen we dat nooit. Het was zo mooi dat je op dat soort momenten het liefst al je dierbaren bij je hebt. Ik heb dat heel mijn leven gehad. Als ik op reis was op een mooie plek dan wilde ik het zo snel mogelijk nog een keer beleven, het liefst met iedereen, maar minimaal met Jasperina.
Voordat wij naar Amerika gingen hadden we al zoveel plannen gemaakt, we wisten wanneer we naar Portugal zouden gaan, hadden een appartement in Portimão gehuurd, Amber zou uit huis gaan, we zouden een wintersport vakantie in Oostenrijk doen, de zomervakantie was al zo goed als ingevuld. Plannen, ja plannen dat lukt mij vrij goed. Rekening houden met zoveel mogelijk tegenslag, Jeroen kan er redelijk goed mee omgaan en kan eventueel goed improviseren als het even anders loopt.
De maand februari stond in het teken van plannen, regelen, voorbereiden op de wintersport en verhuizen. Aanhanger kopen het kon allemaal. Totdat het maart werd. Maart begon zo goed. Relaxed met de auto naar Duitland, overnachten en dan kon de wintersport beginnen. Niels en Amber kwamen een dag later en zo ook Rob en Martijn. Dat die eerste dag van de wintersport zo anders zou lopen kon niemand bedenken. Die dag en alles wat daarop volgde heeft 2023 en de rest van ons leven getekend. Getekend in zoveel verschillende dingen, in verdriet, in verlies, de familieband, mijn broederband en dan bedoel ik mijn broer van vlees en bloed. Ik realiseerde mij pas in die periode hoeveel ik van hem hou. En ook hoeveel ik van Rob hield, omdat hij zo goed voor mijn broertje was. Wij hebben allemaal Martijn zien strijden op allerlei manieren. En ik moet dit opschrijven dat ik het niet van mijn netvlies krijg. Het beeld dat Martijn probeerde Rob te redden. Hoewel Rob er niet meer is, is het zeker, dat door Martijn wij allemaal nog van Rob afscheid konden nemen. Er is nooit een minuut geweest dat we de moed hebben opgegeven. Dit laatste, de moed niet opgeven, is misschien wel de rode draad van 2023!
Nadat we van Rob op een zeer gedenkwaardige manier afscheid hebben genomen, begon het voor ons allemaal. De moed niet opgeven. Doorpakken, opstaan en weer doorgaan. Alles klinkt nog zo makkelijk, maar nu nog iedere dag is er wel een moment dat ik moet terugdenken aan maart 2023. Ik denk dat dat goed is, we moeten iedere dag terugdenken aan wie we koesteren en koesterden.
Wij hebben respect gekregen door op 1 april onze rollen te vervullen. Op een manier zoals Pa dat graag had gezien. Dat voelde goed. Die hele dag voelde ik papa en Rob meekijken, hoe wij ons waardig, zoals het hoort, hebben gedragen. Dat was mooi.
April vloog voorbij en in mei moesten Jasperina en ik klaar zijn om met de eerste aanhanger met spullen naar Portugal te rijden. Oefenen met lege dozen, inpakken en wegen van dozen, iedere dag, iedere avond waren we druk met voorbereiden. Tussen al die werkzaamheden ging het gewone werk door, hoewel Jasperina voor het eerst in haar leven vanaf mei zonder werk haar uitdagingen begon. Amber en Niels gingen ook voor het eerst in hun leven een nieuwe uitdaging aan. Samen wonen met de wetenschap dat Amber ook nog eens voor een lange tijd van Niels gescheiden zou zijn. Simultaan Martijn zijn leven zonder Rob invullen. Plotseling alleen voor Bram en Arie zorgen, dit te combineren met alle nieuwe uitdagingen die Voorne aan Zee met zich meebracht. En niet te vergeten dat Oma, mama, ook weer alleen in een groot huis achterblijft met een kapotte badkamer en de zorgen dat ook bij haar het dagelijkse leven zijn gangetje kan gaan. Dat valt niet mee en dan zijn we nog niet eens op de helft van het jaar.
Voor ons was het een tegenvaller dat we niet in het appartement in Portimão konden blijven. Voor ons begon de eerste aflevering van “ik vertrek”. Alle beslommeringen ga ik zeker hier niet opnoemen. Het feit dat ik gelukkig een goede baan heb heeft er wel voor gezorgd dat we het allemaal konden overbruggen. Wel een mijlpaal was 16 juni, die dag was niet toevallig, ik wilde het een dag laten zijn die voor mij bijzonder is. De dag dat we met onze beestenboel en de laatste inboedel voor het echie naar Portugal gingen.
Gelukkig een paar weken later kwamen al de eerste familieleden op vakantie bij ons en hebben we genoten van die tijd. Het echte werk begon midden juli, toen iedereen weg was en wij eigenlijk maar met een paar zaken bezig waren. Auto’s repareren en zoeken naar een woonruimte. Uiteindelijk is alles gelukt. Ja december 2024 zouden we misschien wel een eigen huis hebben in Parchal aan de rand van Ferragudo. Hoewel alles getekend is en zou moeten kloppen. Inmiddels is bij Jasperina en mij “eerst zien en dan geloven” van toepassing.
Wat er ook gebeurde in die vakantieperiode, en dat was toen Amanda bij ons was, dat was dat Jasperina gebeld werd door de werkgever van Victor. Wie had dat kunnen bedenken. Ze wilde Jasperina full time, remote laten werken. Dus de Dona de Casa was niet meer. Plotseling mocht ik broodjes halen en af en toe koffie inschenken. Hoe kunnen dingen lopen…
Augustus was voor ons de eerst, soort van, rustige maand. Werken, einde dag naar het strand, laat eten, rusten, naar bed, etc. Augustus was ook de maand dat Amber naar het Westen van de USA ging. Zoveel respect om die stap te maken. Ik weet als geen ander hoe het voelt om ver weg van iedereen te zijn. Hoewel je kan Facetimen, Appen etc. Zodra je dat rode knopje indrukt ben je weer alleen. Geen familie, wel vrienden, wel “college”genoten. Maar die familieband… Ja die is belangrijk he?
En dan rollen we in september, we hadden een weekje Brielle gepland door een reünie van Jo Tankers. Dit was tevens de eerste werkweek van Jasperina. Toen zagen wij in die week dat het niet zo goed ging met Niels. Wij denken dat het alleen zijn, voor zichzelf zorgen tegenviel. Hoewel dit werd tegengesproken, waren denk ik onze gevoelens juist. Dat er toen al wrijvingen waren tussen Niels en Amber wisten we niet, maar we begrijpen het wel. Martijn was in september voor het eerst alleen naar zijn geliefde plekje in Turkije. Dat was een emotionele rollercoaster en ik ben echt super trots dat je het hebt gedaan, ondanks de pijn die op bepaalde momenten hebt gevoeld. Ik was zo gelukkig toen ik zag dat Roland je verraste.
Bij terugkomst in Portugal ben ik gaan plannen om Amber te bezoeken. Als verrassing en om Niels zich beter te laten voelen bedacht om een verrassing eraan toe te voegen en Niels mee te nemen op mijn bezoek, mede gefinancierd door zijn moeder. Het heeft niet mogen baten, de bom plofte voor het bezoek. We hebben op alle manieren geprobeerd Martijn op de ticket te krijgen, maar dat was echt tevergeefs.
Oktober is echt voorbij gevlogen, maar dat kwam ook omdat dit voor ons de maand was van verhuizen. Ja weer verhuizen, naar Rua do Pe da Cruz. Een mooi plekje midden in Portimão met de optie tot huren voor onbepaalde tijd. En dat is fijn als je niet zeker weet wanneer je huis af is gebouwd. Met recht kunnen we zeggen dat het een plekje is waar we ons thuis voelen. Echt, midden in Portimão, tegenover een voetbalstadion. Inderdaad niet het mooiste uitzicht, maar voor uitzicht, springen we op de fiets. En heel diep in mijn mannenhart ben ik ook erg blij met de garage.
Wie ook in oktober heel blij waren, zijn Madeleine en Victor. Die kregen de sleutel van hun nieuwe stulpje aan de Nieuwstraat 6. Wat een mooie plek. En wat zijn we trots dat ze het allemaal voor elkaar hebben gekregen. Ze hebben hard gewerkt en kunnen trots zijn op wat ze hebben.
Dat november begon met een berg emoties is niet verwonderlijk. De trouwdag van Rob en Martijn, Rob zijn verjaardag, ik naar Amber. Tjonge dat was echt bizar. Voor mij was mijn weekje, nou ja paar dagen met Amber onvergetelijk. Die herinneringen, die kunnen ze mij niet afnemen. Zo bijzonder het in maart was om met mijn broer sinds tijden in een bed te slapen, zo bijzonder was het ook om met Amber in een bed te slapen. En Amber snurkte niet. Martijn wel. Maar ik kan het hebben….
Op afstand hebben Jasperina en ik de intocht van Sinterklaas meebeleefd. Dat was mooi. Wij in de zon zitten en dan via een live stream de winderige intocht bekijken. Gelukkig droog en zoals altijd een groot succes. Goed gedaan Martijn en ma!
En dan komen we in december aan. Het begin was even schrikken. Peppi die zomaar een hartstilstand kreeg. Ik heb die dag (4 december) afscheid genomen van Peppi. Dat Peppi er nog is, is voor ons een wonder. Wel is het zo dat ieder ogenblik Peppi er ook niet meer kan zijn. Die gedachte is niet leuk, maar bewijst alleen maar dat je niet alleen van Peppi, maar van elkaar ieder moment moet genieten!
December is ook die maand, waarbij het bij mij gaat kriebelen, kriebelen in mijn portemonnee. Maar wat ook gebeurde en ik noemde het niet in oktober, maar in oktober kochten we al kerstspullen. We voelde gewoon dat we kerst in huis moesten halen. Jullie hebben gezien dat dat gelukt is. Die kriebels in de portemonnee? Niks aan te doen, zolang die maar niet leeg is.
Nee de dagen naar 22 december toe stonden in het teken van weerzien. Beseffen wat de consequenties van keuzes zijn. Terugkijken, je afvragen is het goed zo? Afvragen heb je spijt?
Ik denk en denk zelfs dat ik mag zeggen, wij denken. De keuzes die we hebben gemaakt zijn niet altijd de beste geweest. Maar we kunnen altijd zeggen we hebben het geprobeerd. We hadden in Zwitserland kunnen wonen. Dan was er geen Madeleine bij Victor, maar misschien een Heidi en had Victor niet in de scheepvaart gewerkt, maar bij het spoor. Amber misschien met een Peter in de bergen op een boerderij in plaats van studeren. Dat weet je niet. We wonen nu met plezier in Portugal. Onze droom.
Ik besefte mij toen ik dit schreef dat alles wat ik nu in dit jaar heb gedaan, zou ik waarschijnlijk niet meer kunnen als ik 67 zou zijn. Nu klauteren we nog langs een rots omhoog, lopen we kilometers op het strand, fietsen we met gemak 40 kilometer weg op onze elektrische fietsen. We weten als de nood aan de man is dan zijn we binnen 6 uur wel in Nederland. We zullen altijd opvang voor onze dieren moeten vragen, maar als we nodig zijn, kunnen we er zijn.
Toch meer geschreven dan gedacht. Ik wilde er niet te emotioneel over doen, maar 2023 is een jaar vol emoties. 2024 mag het een tandje minder.
Maar als ik iets mag wensen, dan is het LEEF! LEEF in gezondheid, geniet van het moment, laat je niet het veld uitslaan, maar zoek de positieve punten.
Dat is wat ik dit jaar heb geleerd. Nu een klein gedicht was ik ieder jaar graag herhaal.
Licht
Laat je lampje altijd schijnen
wees een licht voor iedereen
dat zal de kilte doen verdwijnen
en zorgt voor vrede om je heen
VROLIJK KERSTFEEST!
Eigenlijk niks met “de Reis” te maken. Maar ja het was een reis om bij Amber te komen. Maar om weer thuis te komen was een grotere uitdaging. Ik heb besloten een informeel briefje te schrijven naar de KLM. Eigenlijk geen tijd om dit soort briefjes te schrijven, dus constructief en taaltechnisch niet helemaal lekker, maar de boodschap is wel duidelijk.
Ik ben nu 57 jaar. Ik was 22 jaar toen ik voor mijn werk voor het eerst mocht vliegen. Dat was de eerste keer in mijn leven. Mijn baas destijds vloog met mij mee. Businessclass van Amsterdam naar Bergen. Toen was businessclass heel gewoon. Daarna ging ik maandelijks een week naar Bergen in Noorwegen en is vliegen een gewoontegoed geworden. Vanaf die eerste dag heb ben ik Flying Blue member. Een trouwe. Ik wist toen en nu nog mijn flyingblue nummer uit mijn hoofd, dit terwijl ik mijn BSN nummer nog altijd moet opzoeken. Altijd heb ik mijn miles gespaard met in gedachte deze een keer te spenderen voor een bijzondere gelegenheid. Dat zou kunnen zijn als je met pensioen gaat bijvoorbeeld. Ook ben ik verschillende keren van status zilver naar goud gegaan, maar ook weer terug, zeker in de periode dat het eigenlijk niet meer zo vanzelfsprekend was om businessclass te vliegen, dan gaat het allemaal toch langzamer. Hoogtepunt was ergens in 2016 dat ik in drie maanden tijd naar goud status ging. Meer in de lucht dan de gemiddelde steward/stewardess. Altijd heb ik gezocht naar een goede prijs-kwaliteitverhouding en de voorkeur op KLM te houden en eerlijk gezegd kon het niet altijd. Dus ik heb ook de service van andere maatschappijen mogen proeven.
Dit jaar ging onze dochter studeren in Amerika. Natuurlijk zijn we als ouders daar trots op en om je dochter plots een lange tijd niet te zien en zij daar toch helemaal alleen de wereld aan het ontdekken is. Dus het plan gemaakt haar te verrassen met een bezoek. En daar zou ik voor het eerst mijn miles voor gaan gebruiken. Wij wonen inmiddels in Portugal dus het moest een vlucht van Lissabon via Amsterdam naar San Francisco worden. In de tussentijd hoorde mijn werkgever van mijn plannen en vroeg of ik niet vanuit naar San Francisco naar Houston kon komen. Nou uiteindelijk een goede keuze, want op de vlucht van Houston naar Amsterdam was er een speciale “miles” aanbieding om voordelig met “premium comfort” te reizen. Helaas was er op de vlucht naar San Francisco geen plek meer in Premium comfort, dus daar Comfort op geboekt. Dus al dit voor aanvang klonk perfect en de gedroomde besteding van de miles helemaal perfect. De beloning van jaren sparen was helemaal top. Ik mocht onze dochter bezoeken in het mooie San Francisco.
De dag dat ik heen zou vliegen was met de grote storm waarbij er in de middag veel vluchten zouden worden geannuleerd, maar gelukkig was mijn vlucht net voor het middaguur en was er eigenlijk geen sprake van vertraging. Met een overstaptijd van minder dan 55 minuten zou het op Amsterdam nog spannend worden, maar daar heeft Privium mij gered. Dus ging eigenlijk alles gesmeerd. Het weerzien met onze dochter was geweldig zo ook het verblijf in San Francisco/San Jose.
Alle ellende begon eigenlijk vrijdag 10 november. De eerste mail die ik ontving was een Nederlandse mail met een ticketbevestiging. Hier zag ik plots stoel 10A terwijl ik op mijn eerdere bevestiging 12K had. Na de Nederlandse mail kreeg ik een mail in het Frans. Toen ik die vertaalde begreep ik dat er een wisseling van toestel was en ik dus was “gedowngrade”. Ik zou ook 75% terugkrijgen van de kosten in het prijsverschil?? Maar ja ik had een aanbieding, dus hoe zou dat dan uitpakken in mijn miles?? Geen idee. Maar ik was eigenlijk gefrustreerd, omdat voor mij een terugvlucht met wat luxe belangrijk is. Je slaapt wat beter, wat ten goede komt voor een eventuele jetlag en ook omdat ik direct de maandag na thuiskomen (dat zou zondagmiddag zijn) weer voor 100% fris aan het werk moest.
Dus ik besloot te kijken of ik dan nog de miles die ik nog had kon besteden voor een upgrade naar businessclass. Vele collega’s deden dit al jaren als ze voor de zaak economy mochten vliegen, dan maar de miles gebruiken om enigszins het plezier van vliegen te verhogen. Dat wilde ik ook doen. Ik zat dus vrijdagmorgen in Houston en dacht snel schakelen. Ik kreeg ook nog een Flying blue mail tussendoor of ik niet mijn miles wilde vermenigvuldigen tot wel twaalf keer. Wow dacht ik nog.
Maar goed ik ben on-line gegaan om mijn stoel van 10A naar business te krijgen. 3 uur na het Franse mailtje kwam pas in het Engels hetzelfde bericht over het vliegtuig dat geen Premium Comfort had. Het upgraden via de website ging niet makkelijk en pas in de middag lukte het om de bevestiging te krijgen. Ja ik zat Businessclass stoel 1D. (er waren toen met boeken nog 8 stoelen beschikbaar om te reserveren). 98600 miles of USD 734.60
Helaas bij het drukken op het knopje betalen bleef de website hangen. Ik heb het process 4 keer herhaald steeds met dezelfde stoel. Het lukte niet. In Houston was ik om te werken, dus heb ik ’s-Avonds vanuit mijn hotel de KLM desk (NL nummer) gebeld en alles uitgelegd. Een mevrouw vertelde dat dit normaal was. De betaling met miles en zelfs in dollars zou niet lukken, omdat ik aan de balie met inchecken dit moet betalen, MAAR u bent gegarandeerd van uw plaats. Het is puur de afhandeling die plaats moet vinden aan de balie. Ik ging eigenlijk met een goed gevoel vroeg naar bed.
Door de spanning om weer naar huis te vliegen, was ik best wel vroeg wakker. Zes uur in de morgen. Ik zag toen tot mijn verbazing een tweede mail (dezelfde als de avond ervoor, met de bevestiging van de stoelen), naar nu met het verzoek dringend te betalen en contact op te nemen. “your payment is pending”. In de mail zat een link “please contact us”. Dus ik bellen, na 14 minuten wachten een dame aan de lijn. Ik het verhaal uitgelegd. “Nee meneer u kunt niet in miles betalen bij mij, ik moet u doorzetten naar reserveringen van flying blue”. Ik werd doorgezet en moest weer een poosje wachten, toen kreeg ik de medewerker flying blue “nee meneer een upgrade met miles kunnen wij binnen 24 uur niet verwerken, u moet bij reserveringen zijn, ik zet u door.” Verbinding verbroken en daarna geprobeerd met dezelfde link weer te bellen, maar lukte niet. Toen heb ik het Amerikaanse KLM nummer gebeld, want bellen naar Nederland kost een paar centen. De Amerikaanse KLM duurde ook zo’n 15 minuten, maar kreeg iemand te spreken in het Engels en die vertelde bijna hetzelfde verhaal, ik moest naar het vliegveld om het zeker te stellen. Hoewel mijn vlucht om 15:35 zou zijn, kreeg ik al een vertraging door dat het 16:15 zou worden. Maar ik had plannen om nog wat te shoppen bij een mall. Plannen gewijzigd. Het was inmiddels 8 uur na al het bellen, dus ontbeten en uitgecheckt. Ik was om 09:30 bij Terminal D in IAH. Maar geen KLM desk open. Nee mijnheer, na 11:00/11:30 misschien. Dus daar stond ik dus met mijn bagage. Daar twee uur wachten was niet een optie en als je dat niet snapt, ga een keer naar terminal D in Houston. Dus weer een Uber naar de dichtstbijzijnde shopping mall genomen, maar die ging pas om 11:00 open. Hoe wrang. Uiteindelijk maar een koffie genomen bij de Wendy’s die daar was en achter mijn laptop een beetje zitten werken. Daarna de Uber naar het vliegveld weer genomen. En ja er waren balies open. Heel fijn.
Aan de balie uitgelegd en de dame aan de balie kon niet zien dat ik stoel 1D had. Ik liet mijn mail zien, maar wilde er niet naar kijken, totdat ze zei, “O ja ik zie hier stoel 1D met uw naam”. Naast mij stond een mijnheer die wilde ook een upgrade en ik hoorde letterlijk in mijn rechteroor, “we only have one seat available 1D, it will cost $726”. In de tussentijd had ik mijn stem wel iets verhoogd en maakte de dame duidelijk dat ik een confirmation had. De man die de klant naast mij stoel 1D wilde verkopen zei plots “wacht nee inderdaad is de stoel niet beschikbaar”. Ik verontschuldigde mij nog naar de klant/man naast mij. “Ja inderdaad mijnheer de man de stoel staat op uw naam, maar u kunt niet met miles betalen”. Ik was verbaasd, dus ik verteld maar veel collega’s doen een upgrade voor miles. “ Sorry alleen in dollars, anders gaat de stoel naar de mijnheer naast u”. Dus ik was behoorlijk hoog in mijn stress en gaf mijn credit card. Liever betalen en een goede nacht dan gesloopt thuis aankomen. Binnen een paar seconden een receipt in mijn inbox voor USD 726.30
Ik kon hierdoor gelijk door naar de business lounge, dus naar de security naar de lounge en daar eigenlijk een paar uur gezeten, wat films gekeken en toen het tijd was om in te checken was ik bij de gate en stond netjes bij Zone1, Skypriority als derde in de rij. Maar toen werden er van veel mensen de naam opgeroepen. Ook de mijne. Dus ik naar de balie bij de gate. “Mijnheer de Man, uw bent gedowngrade.” Ja dat wist ik, maar ik heb net mijzelf een upgrade gekocht. “Ja, die is dus gedowngrade, uw geld is teruggestort”. Ik hoop dat u begrijpt dat ik niet blij was. Ik heb gezegd dat er een spelletje wordt gespeeld. Ik heb uitgelegd dat die upgrade al meer dan een dag geleden was gedaan. Die stoel was beschikbaar. Nee mijnheer die stoel is nooit beschikbaar geweest. Ik mocht nog wel in Zone 1 gaan staan, maar terug naar stoel 10A. Ik heb mij nog voor EUR 123 kunnen upgraden naar businessclass naar Lissabon, maar dat was puur om als eerste uit het vliegtuig te zijn, niet om de beenruimte, want op rij 1 heb je geen mogelijkheid om een been te strekken.
Ik heb mij voorgenomen om de KLM te laten voor wat het is. Ik kan misschien mijn miles nog aan mijn dochter geven om haar vlucht terug te upgraden, maar ik hoef niet meer. Mijn voorkeur, mijn passie voor de Koninklijke Luchtvaart Maatschappij is niet meer. De klant, de loyale klant staat niet meer centraal, de computers die regelen alles, het luisterende oor van medewerkers is vervangen door mensen die de schermpjes volgen. Ik zal nog wat uren moeten besteden om mijn geld, want dat is dus niet teruggestort, terug te krijgen. Mijn 75% miles terug te krijgen. En dan, dan is het zaak te zoeken naar betrouwbaarheid en helderheid in de luchtvaart. Misschien is dat er niet en is het overal hetzelfde, maar ik ga het niet meer proberen bij de KLM.
Is nu wel een hele lange tijd geleden dat ik een update heb gegeven. Mijn excuus hiervoor, was het helemaal vergeten. Ik ben hier nu al meer dan 2 maanden (over de helft dus) en het blijft fantastisch hier. Ik heb het zo naar mijn zin met mijn vrienden en alle nieuwe avonturen die ik meemaak hier. Alleen een minder leuk nieuwtje is dat 3 weken geleden mijn portemonnee was gestolen met al mijn pasjes erin (ID, Rijbewijs, bankpas, creditcard etc.). Ik baal er heel erg van, maar niets aan te doen (life goes on). Sinds een paar dagen heb ik eindelijk weer mijn Apple Pay en kan ik zelf weer dingen betalen. Hiervoor hielp mijn vriendin Carmina mij (zij is van Portugal en Noorwegen).
Het weekend erna dat mijn portemonnee was gestolen zijn we naar Lake Tahoe geweest. Dit is 1 van de mooiste plekken waar ik tot nu toe ben geweest hier. Lake Tahoe staat meest bekend voor wintersport, maar nu in de zomer/herfst was het ook super mooi. Kreeg echt een vakantie gevoel toen ik daar was en het uitzicht was ‘insane’! We reden er op zaterdagochtend vroeg heen en sliepen daar 1 nachtje in een Inn wat 5 min lopen was van het meer. We zijn daar in de bergen gereden en wilde een hike doen. Helaas was de hike afgelaten, maar hadden een andere korter hike gedaan. In de avond hadden we gegeten bij Applebee’s Grill. Was super lekker maar hadden een chagrijnige vrouw als serveerster.
De volgende ochtend kwam ik samen met Hannah op het idee om een ochtend duik te nemen in het meer (ondanks dat het super super super koud was). Dus dat hadden we ook echt gedaan en was zo bijzonder mooi en stil. Beste manier om je dag te beginnen en het weekend te eindige.
Tussendoor had ik ook een pakketje ontvangen hier afkomstig van Madelief. Het was nog een cadeautje voor dat ik weg ging of mijn verjaardag nog (weet niet meer zeker). Het is een armband met een klein vergrootglas in het en als je daar doorheen kijkt zie je een foto van ons samen. Echt super lief en heb ik altijd iets om naar te kijken als ik thuis mis. Hou heel veel van jou madeliefje!
Een ander weekend zijn we naar de Universiteit Stanford geweest. Dat is ongeveer 20 minuutjes hiervan daan. Echt een super mooie school en de campus is echt bizar groot en zo mooi. Het echt een goede sfeer daar en hele mooie gebouwen. Op campus is zelf een kerk en allemaal plekken waar je kan eten of drinken en natuurlijk een winkel met merchandise.
Dan gaan we naar het weekend daarop en dat is San Francisco. Ik ben samen met Carmina naar SF geweest en daar bij een Italiaans restaurant gegeten. Het was zo gezellig en het eten was zo goed en vooral de wijn was erg lekker. Na het eten zijn we met andere vrienden uit geweest daar en dat was ook super gezellig.
Het weekend daarop had Carmina spontaan een Mini cardio gehuurd. We zijn naar het winkel centrum geweest en daar in de ochtend had ik manicure gedaan en Carmina pedicure. Was super leuk en lekker om jezelf even te verwennen tussendoor. In de avond zijn we wezen eten in Palo Alto. Dit was zo bizar goed en lekker. Op zondag heb ik daar samen met Carmina en Hannah gebruncht en door de bergen gereden. Het was zo mooi en een mooi gebied om doorheen te rijden.
En dan afgelopen weekend was het Halloween weekend. Ik had een feestje en was verkleed als de duivel. Halloween is hier echt iets groots en iedereen is echt verkleed en alle huizen zijn ook versierd. Heel erg vet om mee te maken en klopt echt met hoe het is films getoond wordt. Echt op Halloween zelf (dat was gister) ben ik met Hannah, Lille, Sebas en mats naar een concert van Travis Scott geweest. Is totaal niet mijn muziek maar Sebas is erg fan en het was voor mij mijn eerste concert. Het was een ervaring om mee te maken en achteraf erg gezellig ondanks dat ik de muziek niet echt kende.
Morgen is het eindelijk zo ver dat papa komt! Ik kijk hier zo erg naar uit en kan echt niet wachten om hem hier te hebben en alles te laten zien!!!
Heel veel kusjes en knuffels!
We zijn verhuisd! Veel mensen feliciteerde ons met de verhuizing veel geluk etc. Allemaal lief bedoeld en wordt ook als welkom ontvangen. Maar ja de reden is dat we naar Portugal gingen, was om ons stukje grond te verkopen, iets te vinden dat minder hoofdpijn en stress zou geven en niet onbelangrijk, iets wat binnen ons budget zou blijven. Onze missie is geslaagd als we in het huis dat in aanbouw is zitten.
Dus toen we die knoop doorhakte om in Portugal te wonen hadden we een huurovereenkomst met de huisbaas. Voor een jaar, maar wij dachten misschien kunnen we wel wat langer blijven. We betaalden de huur een jaar vooruit, om een band van vertrouwen te hebben en zo je een stukje zekerder te voelen.
Een maand voordat we uit Nederland vertrokken vertelde de huisbaas dat hij het appartement verkocht had en met de vraag ”kunnen jullie er niet eerder uit?”. Ik weet dat Jasperina en ik hier best wel gestressed door werden en we een soort middenweg hadden gevonden om er per 1 februari uit te gaan in plaats van eind mei. Wat er uiteindelijk met je hersens gebeurd is dat er een zaadje in je hoofd zit dat constant fluistert “op tijd een ander appartement zoeken”.
Dus eigenlijk waren we naast ons stukje grond, je settlen in Portugal, je auto’s op Portugees kenteken krijgen ☹, etc, etc, metnog meer dingen bezig. Je moet plotseling om je heen kijken om toch iets anders te kunnen huren. En dat je dat binnen een week voor elkaar krijgt mag nu wel duidelijk zijn? De wens was nu ook wel om het meer met een onbeperkte contractduur te hebben. En ja wat is onbeperkt? Elk officieel huurcontract heeft wel een escape clausule en hier in Portugal ben je niet zo beschermd als huurder zoals in Nederland.
Uiteindelijk zijn we nu dan wonende op Rua do Pé da Cruz en is de huur aan Rua Maria Isabel Xavier de Fogaca per 20 november beëindigd.
Rua do Pé da Cruz is onze tussenstop.
Daar waar je in Nederland even on-line gaat en je verhuizing doorgeeft en heel veel andere zaken ook automatisch meeverhuizen, ja je raad het al, moet je hier naar de verschillende kantoortjes, zonder afspraak, in de rij en wachten.
Gelukkig had Jasperina uitgevonden dat de Câmara Municipal de Portimão van ’s-Ochtend 9:00 tot en met 16:30 open is. Dus wij na de lunch lopend naar het kantoor. En gelukkig hoor, drie mensen achter hun bureautje en wij melden ons netjes bij de beveiliger. Die begreep wat we wilde, riep naar een van de Gemeente ambtenaren. Die kon Engels en zei “je moet om 14:00 terugkomen, we zijn nu aan het lunchen”. Ja maar zei Jasperina ‘op het internet staat dat jullie heel de dag open zijn?’, “ja dat kan het internet wel zeggen maar als wij lunchen of er is iemand ziek dan beslissen wij wanneer we mensen helpen”. ‘Ja maar wij werken ook en moeten toch een beetje weten wanneer we kunnen langskomen?’, “Iedereen werkt, u kunt ook van te voren bellen…” (tsja die ervaring hebben we al, bellen werkt niet, als ze iemand helpen nemen ze niet op. Behalve als jij daar zit dan gaan ze uitgebreid een telefoonconversatie voeren….). Dus wij konden onverrichte zaken weer naar huis. Ja we noemen ons tijdelijke stulpje al huis.
Uiteindelijk waren we natuurlijk om 14:00 terug bij de Gemeente. De situatie ter plekke identiek dan een uur daarvoor, maar we mochten doorlopen. Zevenentwintig minuten later stonden we buiten en vijftig euro armer. En we moeten nog terugkomen, want de burgemeester moet nog een handtekening op de documenten zetten. Dat kan nog wel drie werkdagen duren. O ja, om ons adres voor het belastingnummer (NIF) en ons social security number (NISS) te veranderen, moeten we nog even langs het belastingkantoor en de Seguranca Social. Ook daar moeten we nog “even” een tussenstop maken. Misschien weer zo’n belevenis.
Onze makelaar stuurde een berichtje dat als we ons koopcontract willen bekrachtigen we naar de notaris moeten om onze handtekening legaal te verklaren. Dit is mede nodig omdat indien we ons lapje grond nog niet hebben verkocht, we bij het opleveren van het huis eventueel een overbrugging bij de bank kunnen gebruiken.
Elk blaadje van het contract moest door de notaris erkent worden, gezegeld, genummerd en geparafeerd. Ja ja en weer een paar euro’s minder.
Maar uiteindelijk op de dag dat Victor en Madeleine de sleutel van hun huis in de Nieuwstraat kregen, 3 oktober 2023, tekende wij om 18:15 het eindelijke contract. Nu nog even wachten tot de bouw klaar is 😍😜
Kan het bijna niet geloven, maar ben alweer meer dan een maand in San Jose! Ik heb het nog steeds zo erg naar mijn zin. Lig bijna nog steeds elke dag aan het zwembad, maar maak wel netjes mijn huiswerk daar. School word namelijk wel steeds meer werk en heb al mijn eerste midterms gehad. Aankomende week heb ik er nog meer, stress! Nee hoor gaat helemaal goed komen.
Vorig weekend ben ik wezen kajakken met de otters! Dat was echt super leuk en mooi. Je zag de otters in het wild en met de kajak ben je toch wel erg dichtbij. We moesten wel een gek pak aan zodat je niet koud kreeg of nat werd (was vroeg in de ochtend). Er waren ook heel veel zeehonden en pelikanen (die uit finding Nemo haha).
De dag erna zijn we naar Monterey geweest. Is een plaats aan de kust met hele mooie stranden. Was 1,5 uur rijden ongeveer, maar het zeker waard. We zijn op loverspoint geweest en daar de zonsondergang gegeven en daarna daar gegeten bij een heel lekker restaurant dat uitkeek op de zee. Ik had een pasta met gamba’s en knoflookbrood (was fantastisch). Doordat ik in het International house veel hetzelfde eet is het eten buiten huis altijd 10x zo lekker en speciaal.
We zijn ook voor het eerst naar een baseball game geweest in San Francisco de Giants. De wedstrijd was in de avond, maar waren er al begin middag heen gegaan om nog daar rond te lopen. Het was helaas geen mooi weer en waren in het winkelcentrum beland( heb ik denk van mijn vader geleerd). Maar voor het winkelcentrum waren we bij de Paleis voor schone kunsten geweest. Heel erg mooi en een leuk park eromheen waar je kon lopen. De baseball game zelf was nogal saai, maar wel weer een evenaring rijker. Had met Hannah samen een pet gekocht van de giants als aandenken.
De volgende ochtend ben ik op een hike gegaan met mijn nieuwe Amerikaanse vriendin die ik had gemaakt in mijn klas (Kayla). De hike was gewoon hier in de bergen van San Jose. We verzamelde om 9 uur en gingen met een grote groep de hike doen. Het was super mooi en niet heel erg zwaar. En omdat het nog ochtend was, was het ook nog niet zo warm. Na de hike zijn we met z’n alle nog ergens gaan lunchen en heb ik weer nieuwe mensen leren kennen (deze keer allemaal amerikanen).
In de avond ging ik spontaan mee met Kayla naar een dansles in east coast swing. Het was eerst een beetje gek om met vreemden te moeten dansen, maar uiteindelijk ging het wel heel goed. Kan nu een klein stukje dansen op east coast swing als ik terug ben in Nederland 🙂
Oh ja iets minder nieuws is dat mijn kamergenoot Hannah heel ziek is geworden afgelopen zaterdag (waarschijnlijk voedselvergiftiging). Dus dat is wat minder, maar ze is naar de dokter geweest en het gaat helemaal goed met der komen.
Hele dik en kus aan iedereen en vooral oma omdat ik haar verjaardag moest missen!
mijn Yeti! Tsja het klinkt raar, maar het begint nu zelfs zo te voelen. Na maanden wachten kunnen we weer met onze Yeti op pad. 15 september mochten we voor de keuring naar Loulé. Dat is een onderdeel van het proces om je auto op Portugees kenteken te krijgen. Daarna kan het in twee weken geregeld zijn…
Ja “kan”. Niet bij ons. Hoewel ze bij de BMW er niet om vroegen, vroegen ze het nu wel. Onze trouwakte! Waarom? Geen idee. Maar de vraag kwam binnen op zondag 17 september toen we in Nederland waren. Een kopie akte heb ik, maar die zit in een map in Portugal. Eerst geprobeerd met de documenten waaruit blijkt dat Jasperina echt mijn vrouw is. Niet goed genoeg dus. Om het process niet twee weken uit te stellen heb ik Brielle direct een nieuwe aangevraagd. Zaterdag 23, nu woensdag 27 dacht ik “hé niets ontvangen, maar wel betaald”.
Nou daar gaan we dan. De paarse krokodil van de Gemeente Voorne aan Zee! Na een uur een mevrouw van Burgerzaken aan de lijn. “Jaaa, effe kijken, ja, ja die is opgestuurd naar Portugal 🇵🇹 “. Uuuh maar mevrouw er staat twee keer in de aanvraag om het NIET op te sturen naar Portugal!!! “Ja, maar dat zijn wij verplicht hè!” Nee mevrouw u bent dat niet verplicht. “Nou u hoeft niet zo tekeer gaan hoor, want zo gaan we niet verder” Maar als ik twee keer aangeef om het niet op te sturen, dan kunt u toch met mij bellen? “Zo werkt dat niet” ok, dus waarom staat er dan een commentaar veld bij de aanvraag? Of zelfs bij de reden waarom ik het nodig heb?
Nou dat duurde lang en heb uitgelegd dat ik het nu wil hebben en desnoods wel kwam halen. Dat was goed. Oh nou dan loop ik even naar het stadskantoor…. NEE alleen in Hellevoetsluis te krijgen. Maar ik heb geen auto. “Maar we zijn ook morgenavond open” Maar dan heb ik nog steeds geen auto… Maar goed ik probeer dan wel wat te regelen en kom ik morgenochtend. “Nee dat kan niet dan hebben we cursus”
Nadat ik vier keer van mijn stoel ben gevallen en mijzelf tot rust heb gemaand, vroeg ik en nu? “U mag morgenochtend tussen 8:00 en 8:30 komen. U hoeft geen nummertje te trekken en kunt zeggen dat u een afspraak heeft met Burgerzaken om iets af te halen.”
Dus de volgende ochtend vol goede moed om 8:15 in Hellevoetsluis. Portugese toestanden, lege hal met een dame die eerst een intake wilde doen. Maar ik moest zeggen dat al een afspraak had en mocht doorlopen naar Burgerzaken. Op Burgerzaken vier dames heel druk op en neer aan het lopen en al snel begreep ik dat mijn document nog niet klaar was. “Ja snap het ook niet waarom ze het gisteren niet even hebben gemaakt, gaat u maar even zitten” Het was snel duidelijk dat de printer niet mee werkte, het logo niet printte, etc.
Maar uiteindelijk het felbegeerde document mee naar Brielle genomen, gescand en direct opgestuurd (digitaal). Nu kijken hoe lang het duurt totdat we de kentekenplaten kunnen wisselen.
Misschien dat we nog voor onze trouwdag de Yeti op Portugees kenteken hebben!